Agroklimat - klimat umiarkowanyciepły sprzyja rozwojowirolnictwa.Okres wegetacji: 110 dni - Suwalszczyzna, Góry. 225 dni - Nizina Śląska, na zachód od linii miast (Szczecin, Zielona Góra), Kotlina Sandomierska (Kraków i Tarnów).
Średniarocznasumaopadów w Polsce wynosi 600 mm. 1000 mm - Góry, 700 mm - Pojezierze, 450-500 mm - Wschodnia Wielkopolska, Kujawy, Mazowsze Zachodnie.Przymrozki w kwietniu i maju dotyczą sadownictwa i warzywnictwa.
Gleby: ponad połowęgruntów stanowią glebyśrednie i słabe.Najżyźniejsze gleby: Żuławy Wiślane, Kujawy Czarne, Rejon Wrocławia, Sochaczewa, Gruszowo.
Rzeźba terenu sprzyja rolnictwu - 90% stanowią niziny.Niekorzystne: zbyt duże nachylenie stoków w górach i pojezierzach. Obszary powyżej 500 m.n.p.n to tylko łąki i pastwiska.
Stosunki wodne: deficyt wody dla rolnictwa - Wielkopolska, Kujawy, Zachodnie Mazowsze.
Żywność ekologiczna: wolna od sztucznychbarwników i konserwantów, krótkiokresprzydatności, wolna od zanieczyszczeń biologicznych (bakterie, wirusy, pleśnie).
Pszenica: żyzne gleby i dobre warunki agroklimatyczne; dominuje w strukturze zasiewów; Nizina Śląska, Kotlina Sandomierska, Wyżyna Lubelska, Żuławy Wiślane, Nizina Szczecińska, Nizina Sępopolska.
Żyto: małe wymagania glebowe, odporność na mróz i suszę; areał uprawy spada; Pojezierze Pomorskie, Podlasie, Ziemia Łódzka, Mazowsze Północne.
Pszenżyto: uprawa na terenie całego kraju.
Jęczmień: głównie paszowy i browarniany; pas wyżyn i Wielkopolska.
Owies: niskie wymagania glebowe i agroklimatycze; pasza dla koni; Podhale, Mazowsze Wschodnie.
Kukurydza: długi okres wegetacji, powyżej 200 dni; Nizina Śląska, Kujawy, Wielkopolska.
Ziemniaki: alimentacyjne, paszowe, przemysłowe; areał uprawy mleje, bo spożycie spada - ryż i makaron; Pogórze Karpackie, rejon Warszawy.
Burak cukrowy: żyzne gleby i dobre warunki agroklimatyczne; wysoka kultura rolna; Wyżyn Lubelska, Kujawy, środkowa Wielkopolska, Żuławy Wiślane, Nizina Szczecińska, Płaskowyż Głubczycki.Pierwszacukrownia na świecie - Kanary koło Wołowa.
Rzepak: olej, pasza, biopaliwo; Zachodnia Polska i Wyżyna Lubelska.
Tytoń: Wyżyna Lubelska. Polska w Europie jest czołowym producentem tytoniu.
Chmiel: Wyżyna Lubelska.
Sadownictwo: bardzo dobrzerozwinięte; jabłonie, wiśnie, owoce jagodowe (porzeczki, maliny, truskawki); dominacja uprawy - Grójec, w rejonie dużych miast. Winna latorośl: okolice Zielonej Góry.
Chów ekstensywny - mały nakład pracy i środków finansowych.
Chów intensywny - duży nakład pracy i środków finansowych. Występuje w regionach wysokorozwiniętych i gęsto zaludnionych, produkcja na skale przemysłową, w obiektach zamkniętych.
Produkcja bydła: niska opłacalność produkcji; pogłowie - 6,3 mln sztuk (było 13 mln); obsada - 42 sztuki/100 ha; udój mleka - ok. 5800l na rok.Polska NE (łąki i pastwiska), Wielkopolska Południowa (roślinypastewne).
Produkcja trzody chlewnej: chów w oparciu o uprawęzbóż i ziemniaków; pogłowie - 11 mln sztuk; szybki przyrost masy ciała - 100 kg w ciągu 6 miesięcy.Wielkopolska, Ziemia Chełmińska, Dolne Powiśle, rejon Łodzi.
Produkcja owiec: chów na terenach trudnych klimatycznie i terenowo; pogłowie gwałtownie spada - 280 tys.Karpaty, Podlasie, Bieszczady.
Produkcja koni: chów traci na znaczeniu, tylko rekreacyjno-sportowy.
Produkcja drobiu: 205 mln; znaczenie ma chów kurtypumięsnego - brojler (w ciągu 40 dni - 2,4 kg); chów kurniosek - 300 jaj/życie. Cała Polska
Produkcja strusi: na Kaszubach, ponad 200 ptaków.
Przystąpienie Polski do UE (1 maja 2004 r.) - wsparcie finansowe, wspólna polityka rolna oraz wspólna polityka handlowa i strukturalna.
Mocne strony polskiego rolnictwa: niższekosztypracy niż w większości krajów UE; wyższajakośćproduktów pochodzenia rolniczego; dużypotencjałziemi (UR); duży udział gruntów ornych w użytkach rolnych; korzystna struktura wiekowa rolników.
Słabe strony polskiego rolnictwa: duże rozdrobienie gospodarstw rolnych (PL - 11 ha, UE - 15 ha); wysokie zatrudnienie w rolnictwie (PL - 9%, UE - 5%); niska efektywność (niski udział w tworzeniu PKB); niski poziom specjalizacji produkcji; niedoinwestowanie w maszyny i środki rolnicze.
Polska korzysta ze środków ze wspólnej polityki rolnej: dopłaty bezpośrednie otrzymuje każdy polski rolnik posiadający powyżej 1 ha UR; skup interwencyjny - skup nadwyżek produkcji, gdy cena jest minimalna; kwotowanie (limitowanie) produkcji niektórych produktów, np. cukru; subwencje eksportowe - wyrównuje eksporterowi straty z tytułu wyższej ceny produktu zagranicą; fundusze strukturalne - środki na rozwój, modernizacje i restrukturyzacje (drogi, odnowa środowiska, usługi turystyczne)