Dziady cz III

• Ostatnia, III już cześć Dziadów, powstała 10 lat później niż dwie pozostałe, tj. w 1832 roku. Są to tzw. Dziady drezdeńskie
• Mickiewicz korzystał z wydarzeń, które wiązały się z procesem filomatów, jaki toczył się w latach 1823 – 1824. Sam został wtedy oskarżony i uznany za spiskowca
• Dziady są literacką metaforą powstania, ukazującą atmosferę tamtych dni i działań
• Oniryzm


  Motyw występujący w literaturze, ukazuje on sen jako zasadę konstrukcyjną utworu
• W śnie bohater dokonuje niezwykłej przemiany, jest widzem niezwykłego wydarzenia
• Sceny w III części Dziadów

  • Sceny realistyczne/historyczne
  • Sceny wizyjno-symboliczne
• Mickiewicz rysuje zróżnicowaną wizję społeczeństwa rosyjskiego
• Grupy w społeczeństwie rosyjskim

  • Lojalnych wobec cara
  • Prawdziwych rosyjskich patriotów
• Grupa lojalnych wobec cara

  Ucieleśnienie wszelkiego zła, jakie pochodzi od despotycznego cara
• Mickiewicz nie bał się wyrazić współczucia dla narodu rosyjskiego
• Mickiewicz dał wyraz swojej sympatii do narodu rosyjskiego, którą skontrastował z nienawiścią do despotyzmu
• Wizję cierpienia Polaków Mickiewicz zamieścił w kilku scenach, m.in. w scenie więziennej, czy też scenie balu u Senatora
• Przedmowa nakreśliła obraz prześladowań, jakim podawane były litewskie dzieci i młodzież
• Dedykacja została skierowana do przyjaciół ze związku filomatów i filaretów, którzy byli prześladowani za swój patriotyzm
• Scena więzienna zawiera opowieść Jana Sobolewskiego, który wiedział, jak Polaków wieziono na Sybir
• Scena Salonu warszawskiego ukazuje wyraźny kontrast między cierpieniem Polaków a obojętnością arystokratycznej elity
• Konrad, jako figura idealnego, romantycznego poety, posługiwał się również chętnie improwizacją, w czasie której mógł dać upust swojemu natchnieniu i pod wpływem chwilowego napływu weny wygłosić niezwykle przejmujący monolog
• Słowa wypowiedziane w tej części dzieła przez Konrada stanowią apogeum jego pychy i poczucia wyższości nad innymi. To tutaj romantyczny poeta ogłosił wszystkim swoje poglądy dotyczące Boga, miłości i wolności
• Improwizacja Konrada


  1. Pochwała samotności

  2. Człowiek samotny może dokładnie wsłuchać się w swoje myśli i je zrozumieć

  3. Żadne słowa nie oddadzą tego, co chcieliśmy powiedzieć, zatracając czasem nawet cały sens myśli
• Słowa wypowiedziane przez Konrada potwierdzały tezę, iż w gruncie rzeczy każdy z nas jest samotny – od urodzenia aż do śmierci pozostaje z nami na zawsze tylko nasz cień. Ludzie tylko przychodzą i odchodzą
• Konrad zdaje się być bohaterem niepokornym, stawiającym się na równi z Bogiem
• Konrad sądził, iż tak jak Najwyższy jest w stanie ulecieć do gwiazd i do końca czasu. Zdawał się twierdzić, iż przez to stał się nieśmiertelny, równy Stwórcy i nieograniczony czasoprzestrzenią
• Konrad w swych słowach kreował się na osobę niepohamowaną w dążeniu do opanowania innych i do okazania im swej pogardy. Ubliżał poetom, prorokom i wielkim tego świata
• Konrad uważał się za jednostkę wybitną i fakt ten starał się wykorzystać w polemice z Bogiem
• Konrad posunął się do stwierdzenia, iż Bóg kłamie – nie jest, tak jak mówi – miłością, lecz mądrością, którą można zwyczajnie wyczytać z ksiąg i się jej nauczyć
• Konrad chciał przejąć władzę nad duszami na ziemi. Czuł, iż nie będzie to dla niego trudne, bowiem umiał już rządzić uczuciem
• Konrad, kończąc swoja improwizację, dał przez siebie przemówić Szatanowi, który Boga nazwał carem
• Konrad bardziej przypominał zbuntowanego Lucyfera niż Prometeusza
• Konrad posunął się jak najdalej mógł – wypowiedział walkę samemu Bogu. Jego bunt był gwałtowny, piękny, a zarazem przerażający
• Konrad mówił też o uszczęśliwianiu narodu – z jednej strony chciał mu dać wolność, szczęście, z drugiej jednak elementarnie traktował ludzi, gardził nimi
• Pycha Konrada stopniowo narastała, doprowadzając go w końcu do upadku. Człowiek bowiem nigdy nie wygrał z Bogiem, Konradowi też to się nie udało
• Improwizacja Konrada skończyła się jego klęską – Bóg pozostał milczący i odległy, a bohater posunął się do bluźnierstwa, dając przez siebie przemówić złym duchom
• Wśród tematów, które Mickiewicz poruszył w Wielkiej Improwizacji, znajdują się: problem samotności poety, wielkiej miłości do narodu, konfliktu rozumu i uczucia, siły poezji, a także buntu jednostki wybitnej
• Mickiewicz w usta Konrada nie włożył jednak pokornego wyznania win i grzechów, lecz bunt przeciw boskiej władzy, zwierzchności i panowaniu na ziemi
• Tała zachwiana przez dzieło jednego człowieka, przez jego szalone słowa. Bóg pozostał Bogiem, a człowiek – człowiekiem
• Konrad dał się ponieść swej pysze i indywidualizmowi, dążąc do władzy despotycznej, absolutnej nad światem i duszami
• Tematy poruszane w Wielkiej Improwizacji

  • Problem samotności poety
  • Wielka miłość do narodu
  • Konflikt rozumu i uczucia
  • Siła poezji
  • Bunt jednostki wybitnej
• Wypowiedź Konrada ma charakter konfesyjny - jest to poetycka spowiedź, której odbiorcą jest czytelnik i Bóg
• Mickiewicz w usta Konrada nie włożył pokornego wyznania win i grzechów, lecz bunt przeciw boskiej władzy, zwierzchności i panowaniu na ziemi
• Bóg, który w Wielkiej Improwizacji nie odpowiedział Konradowi, w tej scenie przemówił do pokornego księdza Piotra