Rexeneracionismo

• O desastre do 98 provocou que parte da intelectualidade do país comezase a facer unha reflexión crítica sobre a situación de España, marcada polo pesimismo e a idea de decadencia. Froito desta reflexión xurdiu o rexeneracionismo, unha corrente intelectual e política que impregnou a vida pública española entre finais do XIX e comezos do XX.
• Caracterizouse tanto pola análise dos males do país e a súa crítica ao sistema da Restauración, coma polo seu propósito de modernizar a realidade política e económica de España.
• Impulsado pola derrota do 98, o rexeneracionismo foi un movemento protagonizado fundamentalmente polas clases medias. Para os membros deste movemento, os problemas de España derivaban da existencia dun estado ineficaz e dunha clase política corrupta e oligárquica, así coma dun deficiente desenvolvemento económico. Segundo eles, para mellorar o país era necesario sanear e democratizar o Estado, é dicir, rexeneralo.
• O máis destacado representante das ideas rexeneracionistas foi Joaquín Costa. O seu programa renovador resumíase no seu lema “Escola e despensa. Programa de goberno: dar de comer ao famento e de beber ao sedento, ensinar ao que non sabe, redimir ao cautivo. O sedento é a terra, o famento 17 millóns de españois, o ignorante a nación en todas as clases, os cautivos os labradores servos dos caciques”.
• Consideraba que España estaba enferma, polo que xustificou a necesidade de contar cun ciruxán de ferro: un gobernante que actuase de forma autoritaria pero temporal, para reconducir o país e acabar cos seus males. As súas propostas tiveron grande influencia sobre a opinión pública e política, especialmente nas dúas primeiras décadas dos anos 20.