Η γλώσσα του ποιήματος είναι απλή δημοτική. Ο ποιητής επιλέγει κυρίως ρήματα και επίθετα, που αποδίδουν τον ρεαλισμό του κειμένου και μεταφορικές εκφράσεις, που αποδίδουν τον ψυχισμό των στρατιωτών και τη λεηλατημένη από τον πόλεμο εικόνα του τοπίου. Χαρακτηριστικό στοιχείο αποτελεί η χρήση του α΄ πληθυντικού προσώπου («θα ξανάρθουμε»), που αναδεικνύει πιο παραστατικά την παρουσία των Ελλήνων στρατιωτών. Στο ποίημα συνδυάζονται δύο χρονικά επίπεδα: χρησιμοποιούνται ιστορικοί χρόνοι, για να δηλωθεί το ιστορικό παρελθόν και μελλοντικοί χρόνοι, για να γίνει αναφορά στο μέλλον.
