Nasakop ng Hapon ang Maynila at inilagay ang Pilipinas sa ilalim ng Imperyong Hapones.
Enero 2, 1942
Ang Tagalog at Niponggo ang magiging mga opisyal na wika sa Pilipinas. Gagamitin lamang ang Ingles na pansamantalang wika habang tumutungo ang mga Pilipino sa pagiging bihasa sa Tagalog at Niponggo.
(Hunyo 24, 1942)
Ordinansa Militar Blg. 13
1942
Isa panahong ito isinilang ang KALIBAPI o Kapisanan sa Paglilingkod sa Bagong Pilipinas
Layunin ng nito ang pagpapabuti ng edukasyon at moral na rehenerasyon at pagpapalakas at pagpapaunlad ng kabuhayan sa pamumuhay ng Imperyong Hapones.
Ang pangunahing proyekto ay palaganapin ang wikang Pilipino sa buong kapuluan sa tulong ng SWP.
Muling binuhay ang wikang pambansa.
Oktubre 14, 1942
“dapat magsagawa ng mga hakbang ang pamahalaan tungo sa pagpapaunlad at pagpapalaganap ng Tagalog bilang wikang pambansa”
“Isang watawat, isang bansa, isang wika"
Saligang Batas 1943, Artikulo IX, Seksiyon 2
Kautusang Tagapagpaganap Blg. 10
Nagtatakda ng pagtuturo sa wikang pambansa.
Itinakda rin ang kagyat na pagsasanay sa mga guro sa wikang pambansa simula taong pampaaralan 1944-1945.
Paggamit ng wikang pambansa bilang pangunahing wikang panturo sa lahat ng paaralan, at mga kurso sa kolehiyo.
Nobyembre 30, 1943
Sa panahong ng mga Hapones hindi makakailang nagkaroon ng masiglang talakayan tungkolsa wika. Sa panahong ito napilitan ang mga bihasa sa wikang Ingles na matuto ng Tagalog at sumulat gamit ang wikang ito.
Ang panahon ng Hapon noon ay ang tinaguriang "Gintong Panahon" ng Panitikang Filipino dahil naging mas malaya ang mga Pilipino (kumpara noong panahon ng Amerikano) sa pagsanib ng kultura, kaugalian, at pagsulat.
“Uhaw ang Tigang na Lupa” was placed second in the Japanese Imperial Government-sanctioned Pinakamabuting Maikling Katha ng 1943 (The Best Short Stories of 1943).