A Semana Tráxica

• Tras a perda de Cuba e Filipinas en 1898, España orientou a súa política colonial cara Marrocos, onde ocupaba dúas prazas fortes: Ceuta e Melilla.
• Entre 1904- 1905, o contexto internacional motivou a sinatura de varios acordos hispano-franceses, que estableceron unha zona de influencia exclusiva de España no territorio norte de Marrocos, entre Larache e Melilla. Trátase dunha zona cunha orografía montañosa, onde destaca o macizo do Rif, de clima árido e habitada por tribos de orixe bérber, dominadas por caudillos locais, entre os que destacou Abd-el-Krim. A ocupación desta zona foi lenta e difícil, pois o exército español houbo de enfrontarse aos diferentes ataques e ás guerrillas das tribos rifeñas.
• En xullo de 1909, os rifeños atacaron as obras de construción dun ferrocarril preto de Melilla que estaban construíndo os españois para exportar as riquezas das minas do Rif (ferro). O Goberno e as clases dominantes consideraron que estes ataques ameazaban o prestixio internacional de España, aínda que o que realmente estaba en xogo eran os intereses económicos da oligarquía mineira.
• Para facer fronte aos ataques, o Goberno decretou a mobilización dos reservistas segundo o sistema de quintas. A opinión pública e as organizacións obreiras manifestáronse en contra. O embarque das tropas en Barcelona provocou o inicio dunha folga xeral nas localidades industriais de Cataluña, convocada por socialistas e anarquistas o 26 de xullo.
• A folga radicalizouse a acabou dando lugar a unha insurrección popular, marcada pola construción de barricadas nas rúas de Barcelona, a queima de conventos e igrexas, etc. Durante unha semana, ata o 31 de xullo, as masas populares tomaron a cidade. O Goberno respondeu declarando o estado de guerra e enviando ao exército a reprimir a manifestación, o que causou máis de 70 mortos e uns 2000 feridos. Restablecida a orde pública, levouse a cabo unha forte represión (fusilamentos de Montjuic).
• A Semana Tráxica tivo amplas consecuencias políticas (incluso a nivel internacional), destacando o reforzamento da oposición política. Antonio Maura dimitiu no 1910.